เมื่อคนไทย ไร้ซึ่ง ที่พึ่งพัก ไม่มีหลัก ยึดเหนี่ยว เกี่ยวใจไว้
จึงวังเวง เคว้งคว้าง ไร้ทางไป หาสิ่งใด ค้ำชู ดูไม่มี
จะพึ่งรัฐ นั่นเล่า ก็เบาโหวง นาวาโคลง เคลงไป ไม่เข้าที่
พึ่งตำรวจ พึ่งทหาร ยานเต็มที หันพึ่งผีก็ถูกหลอกเหมือนหมอกมัว
พึ่งเครื่องราง ของขลัง ยิ่งบังจิต อิทธิฤทธิ มีน้อย ไม่ค่อยทั่ว
จตุคาม รามเทพ ก็ไม่ชัวร์ เพราะความกลัว บังปิด ทุกทิศทาง
พึ่งหน้าที่ การงาน ก็ซ่านเสียว เผลอแป๊ปเดียว ไล่ออก บอกเลิกจ้าง
พึ่งหมอดู หมอเดา พอเหงาจาง ก็เคว้งคว้าง ไร้หลัก หนักกว่าเดิม
พึ่งพระสงฆ์ องคเจ้า ข่าวลงปั่น ศรัทธาสั่น ไม่คึก ไม่ฮึกเหิม
พึ่งอะไร ใจก็ ท้อเหมือนเดิม ถ้าไม่เริ่ม พึ่งธรรม พระสัมมา
เมตตาธรรม ค้ำจุน หนุนโลกไว้ ต้องมีใจ ยึดธรรม คำที่ว่า
โลโกปัตถัมภิกา เมตตา พอเยียวยา ใจก่อน ในตอนนี้
ยึดธรรมอุ้ม คุ้มครองโลกสองอย่าง หิริ วาง เป็นหลัก ปักเต็มที่
โอตตัปปะ ตามชิด ติดทันที ปัญญามี ไตร่ตรอง กรองเหตุการณ์
รักษาศีล ๕ ข้อ พอใจอุ่น ซึ่งเป็นคุณ มากค่า มหาศาล
เป็นกำแพง แกร่งกั้น กันหมู่มาร ที่คืบคลาน มายึดใจ ให้รวนเร
เพียงเท่านี้ ที่พึ่ง ซึ่งไม่หลง และมั่นคง เป็นหลัก ไม่หักเห
ก็ยึดใจ ให้รื่นรมย์ สมคะเน ไม่ให้เฉ ไปพึ่งสิ่ง ไม่จริงจัง
อัตตาหิ อัตตะโน นาโถ องค์พุทโธ บอกไว้ ทำให้ขลัง
พึ่งตนเอง พึ่งได้ ไม่น่าชัง ไม่ต้องหวัง พึ่งใคร ใจจะลอย
เห็นคนไทย ไร้ซึ่ง ที่พึ่งพัก ไม่มีหลัก ยึดแท้ แม้แต่น้อย
จึงบอกทาง วางใจ ไม่สำออย เป็นหลักคอย ให้เข้าถึง..ที่พึ่งใจ ฯ
รักและห่วงใยในทุกชีวิต
วิญญาณเสรี
19 มีนาคม 2007
On the way from Tennessee to Michigan
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น